emotional fatigue
dito muna ako magtatago...
ano ba ang emotional fatigue? yun ba ang napapagod ng damdamin?
eto kasing kapatid ko. nag text sa akin kagabi. iyak daw ng iyak nanay ko nung nalamang nagpadala na naman ako ng twenty dollars (ehehehehe....) sa awa yata sa akin, wag na raw ako magpadala ng pera sa kanila at ayusin ko na lang daw muna ang sakit ko. pati raw sya ay nagkakaroon na ng emotional fatigue sa aming dalawa ng nanay ko.
ang totoo kasi, although hindi na ako pinababalik sa ospital para dun sa regular na gamutan, may sakit pa rin ako. hindi ko alam at hindi rin alam ng doktor at wala silang maisagot sa aking nararamdaman. ang gara ano? in short, na-diskaril ang kalagayan ko dito sa nz. pero wala naman akong pinagsisihan na dito pa ako inabot sa nz na magkasakit. malaking pasalamat pa nga ako dahil nakakalibre ako sa hospitalization at mga check ups sa specialista. pati gamot naman ay affordable na kumpara sa pinas. iba ang kalagayan ko ngayon kung makikita mo ako kung sino ako dati. it's just that i have to live and i have to carry on with my work coz if not, i won't be able to send money to my family. sickness benefit wouldn't be enough.
sabi ko na lang sa kapatid ko, sige na lang pala at di na ako magkukwento sa kanya ng mga nararamdaman ko. basta't wag lang nyang pabayaan ang nanay ko. hangga't kaya kong magpadala, magpapadala ako (ng $20. nyehehehehe....) wag nya kakong tinataasan ng boses nanay ko. pagpasensyahan na lang. siguro ay masyado na ring stressed ang kapatid ko.
text pa sya ulet. kahit nga raw gustuhin nya na makalabas at mag-unwind, di raw nya magawa at makakalimutan na raw inang ko. baka raw magkasunog or lumabas ng bahay at malimutan na kung paano umuwi pabalik ng bahay. noong nasa amin pa ako, kapag weekened kasi ay tanghali na ako shempre magising. isang sabado, nagising ako sa ubo ko. sa pag-ubo ko, napadilat ako at nakita kong puno ng usok ang kwarto ko. narinig ko ring umubo ang kapatid ko sa kabilang kwarto kung saan ay natutulog rin sya. bigla kaming balikwas sa pagkakabangon patakbo pababa ng bahay. iisa ang nasa sa isip namin. sunog! punung-puno ng usok ang kabahayan. wala ang nanay ko. nasa labas ng bahay at mega chika pa sya sa friendly neighbors. takbo kapatid ko sa kalan. sunug na sunog na ang kalan. tinawag ng kapatid ko nanay ko para pumasok ng bahay at ipakita sa kanya ang kabahayan. ala na. nanlumo na lang si inang at napaupo sa sofa. walang imikan. walang sisihan. yun ang iniiwasan na mangyari ulet ng kapatid ko.
pilit akong pinapainom ng kapatid ko nung extra virgin coconut oil. sadyang mabisa raw talaga at marami na syang narinig na mga pagpapatunay sa mga gumaling na sa kung anu-ano pang mga sakit pati na raw AIDS. sabay tanong nya sa akin kung ano raw ba ang tunay kong sakit at bakit daw di ko sabihin sa kanya. ano nga ba ang dapat ko pang sabihin? wala ngang masabi sa akin ang doktor ko kung ano nga ba ang sakit ko. nahihirapan na rin ako. kinukulam ba ako? pilitin ko raw na uminom tatlong vezes nung VCO na yun at "promise", gagaling daw ako. natawa ako sa kapatid ko. may pa-pramis-pramis pang nalalaman. mukhang mga bagets ang mga nakakasama yata nito ano?
magdamag, iyak na lang ako ng iyak. eto ngayon at kay liit na ng mga mata ko at namumugto sa kaka-iyak. ang hirap ng malayo. ang hirap ng kalagayan namin. ang hirap! ang hirap! ang hirap! nag text ako sa aking labopmylayp. pati celfone, ayaw makisama! message not sent at wala na pala akong available credit. tama ba naman yun? wala. iyak to death na lang ako.
hanggang kailan kaya na ganito kami? naaawa ako sa kapatid ko kasi ako dapat ang nag-aalala sa inang ko. sabi nga nya, di naman daw nya sinisigawan nanay ko. wala lang daw syang kibo. para daw syang caregiver ngayon. gusto ko sanang sabihin, tamang-tama, in demand ang care-giver dito sa nz. ehehehehe.. di kaya ako batukan nun ng long distance ano?
ganyan lang naman ang panahon kung tutuusin. sabi nga nila, it's payback time. noong maliit pa naman tayo, inalagaan din tayo ng ating mga magulang. ngayong sila na ang nangangailangan ng pag-aruga, i think it's about time na ibigay naman natin sa kanila ang nararapat na pag-aalaga. i know how my brother feels but as of now, we can't do much because of my present condition. ayusin ko na raw ang aking citizenship. meaning, wag na nga raw muna ako magpadala. kapag kasi may naiipon akong pera, sa kanila ko binibigay agad. kaya ayun! ang perang para sa citizenship ay laging nasusunog. ke mahal naman kasi ng linshak na fee yan eh. di bale. hopefully ay makapag-lodge na ako soon. at kapag nakuha ko na citizenship ko, sana ay mawala na ang emotional fatigue ng kapatid ko. hindi na nya aalagaan ang nanay ko. mag-aalaga na lang sya ng mga kambal kong anak! nye-nye!!!!
ano ba ang emotional fatigue? yun ba ang napapagod ng damdamin?
eto kasing kapatid ko. nag text sa akin kagabi. iyak daw ng iyak nanay ko nung nalamang nagpadala na naman ako ng twenty dollars (ehehehehe....) sa awa yata sa akin, wag na raw ako magpadala ng pera sa kanila at ayusin ko na lang daw muna ang sakit ko. pati raw sya ay nagkakaroon na ng emotional fatigue sa aming dalawa ng nanay ko.
ang totoo kasi, although hindi na ako pinababalik sa ospital para dun sa regular na gamutan, may sakit pa rin ako. hindi ko alam at hindi rin alam ng doktor at wala silang maisagot sa aking nararamdaman. ang gara ano? in short, na-diskaril ang kalagayan ko dito sa nz. pero wala naman akong pinagsisihan na dito pa ako inabot sa nz na magkasakit. malaking pasalamat pa nga ako dahil nakakalibre ako sa hospitalization at mga check ups sa specialista. pati gamot naman ay affordable na kumpara sa pinas. iba ang kalagayan ko ngayon kung makikita mo ako kung sino ako dati. it's just that i have to live and i have to carry on with my work coz if not, i won't be able to send money to my family. sickness benefit wouldn't be enough.
sabi ko na lang sa kapatid ko, sige na lang pala at di na ako magkukwento sa kanya ng mga nararamdaman ko. basta't wag lang nyang pabayaan ang nanay ko. hangga't kaya kong magpadala, magpapadala ako (ng $20. nyehehehehe....) wag nya kakong tinataasan ng boses nanay ko. pagpasensyahan na lang. siguro ay masyado na ring stressed ang kapatid ko.
text pa sya ulet. kahit nga raw gustuhin nya na makalabas at mag-unwind, di raw nya magawa at makakalimutan na raw inang ko. baka raw magkasunog or lumabas ng bahay at malimutan na kung paano umuwi pabalik ng bahay. noong nasa amin pa ako, kapag weekened kasi ay tanghali na ako shempre magising. isang sabado, nagising ako sa ubo ko. sa pag-ubo ko, napadilat ako at nakita kong puno ng usok ang kwarto ko. narinig ko ring umubo ang kapatid ko sa kabilang kwarto kung saan ay natutulog rin sya. bigla kaming balikwas sa pagkakabangon patakbo pababa ng bahay. iisa ang nasa sa isip namin. sunog! punung-puno ng usok ang kabahayan. wala ang nanay ko. nasa labas ng bahay at mega chika pa sya sa friendly neighbors. takbo kapatid ko sa kalan. sunug na sunog na ang kalan. tinawag ng kapatid ko nanay ko para pumasok ng bahay at ipakita sa kanya ang kabahayan. ala na. nanlumo na lang si inang at napaupo sa sofa. walang imikan. walang sisihan. yun ang iniiwasan na mangyari ulet ng kapatid ko.
pilit akong pinapainom ng kapatid ko nung extra virgin coconut oil. sadyang mabisa raw talaga at marami na syang narinig na mga pagpapatunay sa mga gumaling na sa kung anu-ano pang mga sakit pati na raw AIDS. sabay tanong nya sa akin kung ano raw ba ang tunay kong sakit at bakit daw di ko sabihin sa kanya. ano nga ba ang dapat ko pang sabihin? wala ngang masabi sa akin ang doktor ko kung ano nga ba ang sakit ko. nahihirapan na rin ako. kinukulam ba ako? pilitin ko raw na uminom tatlong vezes nung VCO na yun at "promise", gagaling daw ako. natawa ako sa kapatid ko. may pa-pramis-pramis pang nalalaman. mukhang mga bagets ang mga nakakasama yata nito ano?
magdamag, iyak na lang ako ng iyak. eto ngayon at kay liit na ng mga mata ko at namumugto sa kaka-iyak. ang hirap ng malayo. ang hirap ng kalagayan namin. ang hirap! ang hirap! ang hirap! nag text ako sa aking labopmylayp. pati celfone, ayaw makisama! message not sent at wala na pala akong available credit. tama ba naman yun? wala. iyak to death na lang ako.
hanggang kailan kaya na ganito kami? naaawa ako sa kapatid ko kasi ako dapat ang nag-aalala sa inang ko. sabi nga nya, di naman daw nya sinisigawan nanay ko. wala lang daw syang kibo. para daw syang caregiver ngayon. gusto ko sanang sabihin, tamang-tama, in demand ang care-giver dito sa nz. ehehehehe.. di kaya ako batukan nun ng long distance ano?
ganyan lang naman ang panahon kung tutuusin. sabi nga nila, it's payback time. noong maliit pa naman tayo, inalagaan din tayo ng ating mga magulang. ngayong sila na ang nangangailangan ng pag-aruga, i think it's about time na ibigay naman natin sa kanila ang nararapat na pag-aalaga. i know how my brother feels but as of now, we can't do much because of my present condition. ayusin ko na raw ang aking citizenship. meaning, wag na nga raw muna ako magpadala. kapag kasi may naiipon akong pera, sa kanila ko binibigay agad. kaya ayun! ang perang para sa citizenship ay laging nasusunog. ke mahal naman kasi ng linshak na fee yan eh. di bale. hopefully ay makapag-lodge na ako soon. at kapag nakuha ko na citizenship ko, sana ay mawala na ang emotional fatigue ng kapatid ko. hindi na nya aalagaan ang nanay ko. mag-aalaga na lang sya ng mga kambal kong anak! nye-nye!!!!
posted by pinay in nz at 9:32 pm
0 Comments:
Post a Comment
<< Home